
قورباغه ولورین یا گرگی یکی از شگفت انگیزترین موجودات دنیای طبیعت است. این دوزیست بومی در جنگل ها و رودخانه های پرجریان در کشورهای آفریقای مرکزی مانند کامرون، کنگو، نیجریه، گابن، آنگولا و گینه استوایی زندگی می کند.
ویژگی منحصر به فرد این قورباغه توانایی خارق العاده اش در دفاع از خود است. هنگام تهدید این قورباغه زبل استخوان های انگشت پای خود را می شکند و آنها را به شکل پنجه های تیز از پوست بیرون می زند. این پنجه ها برخلاف پنجه های معمولی که از کراتین تشکیل شده اند، درواقع استخوان های تغییرشکل یافته اند.
مکانیزم این دفاع منحصر به فرد به گونه ای است که هر پنجه استخوانی به یک گره بافتی در نوک انگشت متصل است. با حمله یا تماس، قورباغه این اتصال را می شکند و استخوان از پوستش بیرون می زند. سپس با خشونت حمله و زخم های عمیقی در بدن مهاجم ایجاد می کند. شکارچیان محلی کامرون و دیگر کشورها البته از خطر این پنجه ها آگاه هستند و برای شکار این گونه ها از نیزه یا چاقوهای تیز استفاده می کنند. علاوه بر این، نرهای این گونه دارای رشته های مویی شکل در اطراف بدن و پاهای عقب هستند که حاوی رگ های خونی اند. این ساختار سطح جذب اکسیژن را افزایش می دهد، به ویژه زمانی که نرها از تخم ها در آب محافظت می کنند. اگرچه مکانیسم بازگشت پنجه ها به حالت اولیه هنوز به طور کامل شناخته نشده، اما دانشمندان معتقدند بافت های آسیب دیده به صورت طبیعی بازسازی می شوند؛ قابلیتی که از توانایی ترمیمی دوزیستان سرچشمه می گیرد. حدود اوایل دهه 1900 بود که دانشمندان برای نخستین بار متوجه شدند قورباغه های مودار چنگال دارند؛ یک ویژگی بسیار نادر برای دوزیستان. تا اوایل دهه 2000 محققان کشف نکردند که اینها چنگال های واقعی ساخته شده از کراتین نیستند، بلکه استخوان های تغییر شکل یافته هستند. قورباغه ولورین نمونه ای نادر از سازگاری های دفاعی در دنیای جانوران است که هم زیست شناسان و هم علاقمندان به طبیعت را شگفت زده کرده است.










