TOPTEN+

قورباغه ولورین یا گرگی یکی از شگفت انگیزترین موجودات دنیای طبیعت است. این دوزیست بومی در جنگل ها و رودخانه های پرجریان در کشورهای آفریقای مرکزی مانند کامرون، کنگو، نیجریه، گابن، آنگولا و گینه استوایی زندگی می کند.

ویژگی منحصر به فرد این قورباغه توانایی خارق العاده اش در دفاع از خود است. هنگام تهدید این قورباغه زبل استخوان های انگشت پای خود را می شکند و آنها را به شکل پنجه های تیز از پوست بیرون می زند. این پنجه ها برخلاف پنجه های معمولی که از کراتین تشکیل شده اند، درواقع استخوان های تغییرشکل یافته اند.

مکانیزم این دفاع منحصر به فرد به گونه ای است که هر پنجه استخوانی به یک گره بافتی در نوک انگشت متصل است. با حمله یا تماس، قورباغه این اتصال را می شکند و استخوان از پوستش بیرون می زند. سپس با خشونت حمله و زخم های عمیقی در بدن مهاجم ایجاد می کند. شکارچیان محلی کامرون و دیگر کشورها البته از خطر این پنجه ها آگاه هستند و برای شکار این گونه ها از نیزه یا چاقوهای تیز استفاده می کنند. علاوه بر این، نرهای این گونه دارای رشته های مویی شکل در اطراف بدن و پاهای عقب هستند که حاوی رگ های خونی اند. این ساختار سطح جذب اکسیژن را افزایش می دهد، به ویژه زمانی که نرها از تخم ها در آب محافظت می کنند. اگرچه مکانیسم بازگشت پنجه ها به حالت اولیه هنوز به طور کامل شناخته نشده، اما دانشمندان معتقدند بافت های آسیب دیده به صورت طبیعی بازسازی می شوند؛ قابلیتی که از توانایی ترمیمی دوزیستان سرچشمه می گیرد. حدود اوایل دهه 1900 بود که دانشمندان برای نخستین بار متوجه شدند قورباغه های مودار چنگال دارند؛ یک ویژگی بسیار نادر برای دوزیستان. تا اوایل دهه 2000 محققان کشف نکردند که اینها چنگال های واقعی ساخته شده از کراتین نیستند، بلکه استخوان های تغییر شکل یافته هستند. قورباغه ولورین نمونه ای نادر از سازگاری های دفاعی در دنیای جانوران است که هم زیست شناسان و هم علاقمندان به طبیعت را شگفت زده کرده است.

اگر آبادی بزرگ دولاب را با تقسیمات شهری امروزی قیاس کنیم، دولاب تاریخی تمام منطقه 14، بخش هایی از مناطق 13 و 15 را در بر می گیرد. اما تا دوران صفویه آبادی بزرگ دولاب روستایی وسیع از توابع ری بود و در همسایگی تهران قرار داشت و از جنوب به ری و از شرق هم به کوه های دوشان تپه که کشاورزان قدیمی دولاب به آن کوه سپاه می گفتند می رسید. واژه دولاب از 2 واژه «دلو» و «آب» ساخته شده. دلو یعنی سطل بزرگی که در گذشته با چرم دوخته می شد و با آن از چاه آب یا خاک می کشیدند و دولاب هم به جایی می گفتند که با دلو از چاه آن آب بکشند. به گفته تهران پژوهان دلوآب یا دولاب به شیوه ای در تمدن آبی ایران گفته می شد که در دوران هخامنشی به کار می رفت و از آن به روش پرشین ویل هم یاد شده است.

میرزا حسن تبریزی مشهور به رُشدیه مردی که از او به عنوان پدر آموزش و پرورش نوین ایران نام می برند تلاش های زیادی برای ساخت مدرسه در کشور انجام داد؛ مدرسه ای که مکتب دارها اصلی ترین مخالفانش بودند و اصولاً تمایلی به راه اندازی این مدارس نداشتند چون مکتب دارها روزگار خود را با هدایای نقدی و غیرنقدی خانواده های سوادآموزان اداره می کردند. در حالی که وضعیت آموزش و پرورش جهان در حال تحول بود و به سمت علمی شدن می رفت، در ایران همچنان سوادآموزی در مکتب خانه ها رواج داشت. در این میان، بسیاری از ایرانی هایی که به خارج سفر کرده بودند و از نزدیک با اصول تدریس مدرن آشنا شده بودند تصمیم گرفتند تحولی در سیستم آموزش ایران ایجاد کنند. میرزا حسن تبریزی بیش از دیگران به این کار اصرار داشت. او بنیانگذار مدارس رشدیه تهران بود.

تصویر معروف مظفرالدین شاه قاجار در کنار یک دستگاه گرامافون که آن دوران به «فونوگراف» شناخته می شد ثبت شده است. در این عکس، مظفرالدین شاه کنار دستگاه گرامافون نشسته و درباریان قاجار نیز مقابل او به صف ایستاده اند. این تصویر از آن جمله عکس هایی است که ورود تکنولوژی جدید به دربار قاجار را نشان می دهد. گرامافون در آن زمان به عنوان یک وسیله لوکس و مدرن شناخته می شد و ورود آن به ایران تحولی در عرصه فناوری و فرهنگ آن دوران ایجاد کرد.

مظفرالدین شاه، در سفر خود به اروپا در سال 1900، با دستگاه گرامافون آشنا شد. پس از بازگشت به ایران دستور داد دستگاهی مشابه وارد کشور شود. این دستگاه در دربار قاجار مورد استفاده قرار گرفت و به عنوان یک وسیله لوکس شناخته شد.

دستگاه گرامافون مورد استفاده در دربار قاجار، از نوع «سگ نشان» بود که در کمپانی های معروف آن دوره تولید می شد. این دستگاه به ویژه در نمایشگاه های جهانی مانند نمایشگاه 1900 پاریس معرفی شده بود و ورود آن به ایران نشان دهنده علاقمندی دربار قاجار به تکنولوژی های جدید بود. در مورد نحوه دقیق ورود گرامافون به ایران اطلاعات دقیقی در دست نیست. اما با توجه به سفر شاه به اروپا و دستور او برای واردات این دستگاه می توان نتیجه گرفت که ورود گرامافون به ایران در اواخر قرن نوزدهم میلادی (اوایل دهه 1900) صورت گرفته است.

مجموعه داستان «من آدم کشته ام» روایتی است از درون انسان؛ جایی میان گناه و رستگاری، میان واقعیت و کابوس. داستان های این کتاب با نگاهی تند و بی پروا به لایه های پنهان روح بشر می نگرند؛ جایی که جنایت لزوماً به معنای خون و چاقو نیست، بلکه گاه یک نگاه سرد، یک سکوت یا یک بی تفاوتی می تواند معادل همان «کشتن» باشد.

کتاب 336 صفحه ای فوق، مجموعه ای از 26 داستان کوتاه از 18 نویسنده مطرح روس است که با انتخاب و ترجمه آبتین گلکار از سوی نشر ماهی به چاپ سوم رسیده. آندری پلاتونوف، ایوان بونین، لودمیلا اولیتسکایا، میخاییل بولگاکوف، میخاییل شیشکین، نینا بربروا، ویکتور شندرویچ، یوگنی زامیاتین و... نویسندگانی هستند که داستان های آنها در این مجموعه منتشر شده است. پیدا کردن وجه اشتراک میان داستان هایی که در این کتاب گرد آمده اند، شاید کاری غیرممکن باشد. داستان ها نه به لحاظ زمانی، نه سبکی و نه محتوایی یکسان نیستند و بازه زمانی شان از دهه های آغازین قرن بیستم تا سال های اخیر را در بر می گیرد. نویسندگان از لحاظ مکانی نیز اشتراک ندارند؛ گروهی تمام عمر در روسیه و شوروی به سر برده اند و عده ای دیگر به دلایل مختلف مهاجرت را برگزیده و آثارشان را در سرزمینی دیگر خلق کرده اند. در میان داستان ها، به لحاظ سبکی هم نثر ساده و نزدیک به زبان کوچه و خیابان میخاییل زوشنکو و واسیلی شوکشین یافت می شود، هم سبک آوانگارد و پیچیده یوگِنی زامیاتین و یوری تینیانوف.

در تک داستان من آدم کشته ام در این مجموعه، مرگ نه پایان است و نه آغاز، بلکه نوعی اعتراف است؛ اعتراف به پوچی، به میل، به زندگی در جهانی که انسان در آن ناگزیر از خشونت است.

لینک خرید کتاب با 15% تخفیف »

گاهی تنها یک قاب کافی است تا شکوه پنهان یک سرزمین را به رخ بکشد. این دقیقاً اتفاقی است که برای تصویر خیره کننده «صادق جعفرپور» از پل سنگی اعجاب انگیز خراسان جنوبی رخ داده است؛ عکسی که این روزها در فضای مجازی قلب کاربران را تسخیر کرده و به سرعت دست به دست می شود. این پل شگفت انگیز که نه به دست انسان، که با صبر و حوصله باد و باران طی هزاران سال تراشیده شده، مانند یک طاق طبیعی بر فراز دره ای وسیع ایستاده است. حضور یک انسان روی این پل، مقیاسی از عظمت و ابهت این شاهکار طبیعت را به نمایش می گذارد و این حس را منتقل می کند که آدمی در برابر هنر بی بدیل آفرینش تا چه اندازه کوچک است. لنز دوربین صادق جعفرپور، فقط یک منظره را ثبت نکرده، بلکه دعوتی برای کشف ایران نادیده فرستاده است؛ گنجینه ای از زیبایی های بکر که منتظر یک نگاه کنجکاو هستند تا جهانی شوند.

با درخواست اپراتورهای تلفن همراه برای جبران افزایش هزینه ها و بهبود کیفیت خدمات، کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات «تعرفه پیامک فارسی و انگلیسی و مکالمه تلفن همراه» را گران کرد.

به گزارش روابط عمومی مرکز روابط عمومی وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، بر اساس این مصوبات، سقف تعرفه هر پیامک به زبان فارسی در سیمکارت دائمی 116 ریال و هر پیامک به حروف انگلیسی 289 ریال تعیین شده است. تعرفه پیامک در سیمکارت های اعتباری، 20 درصد بیشتر از سیمکارت های دائمی است.

همچنین کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات، تعرفه پایه برای یک دقیقه مکالمه درون شبکه ای تلفن همراه برای سیمکارت های دائمی را 649 ریال و سقف آن را 779 ریال تعیین کرد. سقف تعرفه در سیمکارت های اعتباری برای یک دقیقه مکالمه درون شبکه ای تلفن همراه 1169 ریال پیش بینی شده است.

بر اساس این مصوبه سقف تعرفه یک دقیقه مکالمه بین شبکه ای از تلفن همراه به تلفن ثابت نیز برای سیمکارت های دائمی 812 ریال و برای سیمکارت های اعتباری 1218 ریال است. در مصوبه تعیین تعرفه مکالمه تلفن همراه، محاسبه کارکرد مشترکان بر اساس ثانیه پیش بینی شده است.

یکی از پرسش های متداول این است که آیا می توان رنگ از دست رفته موها را برگرداند. پاسخ به این سؤال به علت اصلی سفیدی مو بستگی دارد. اگر سفیدی مو ناشی از عوامل ژنتیک یا افزایش سن باشد، بازگرداندن رنگ آن تقریباً غیرممکن است. اما اگر کمبود مواد مغذی یا بیماری های زمینه ای مانند مشکلات تیروئید علت این امر باشد، با اصلاح رژیم غذایی، مصرف مکمل ها و درمان بیماری، می توان امیدوار بود که موها رنگ طبیعی خود را بازیابند.

سفیدشدن موها پدیده ای چندعامل است که علاوه بر ژنتیک، به سبک زندگی و به ویژه تغذیه ما بستگی دارد. با داشتن یک رژیم غذایی متعادل و غنی از ویتامین ها و مواد معدنی ضروری و همچنین مشورت با پزشک برای رفع کمبودهای احتمالی، نه تنها می توان روند سفیدی مو را به تأخیر انداخت، بلکه در مواردی خاص، امید به بازگشت رنگ طبیعی موها نیز وجود دارد.

میرزا رضا کرمانی قاتل ناصرالدین شاه قاجار بود. او 22 مردادماه 1275 شمسی در میدان مشق تهران به دار آویخته شد و این تصویر به دار آویختن او در آن روز گرم تابستانی در مرکز شهر تهران است. 3 ماه پیش از بر دار شدن میرزا، در اردیبهشت ماه همان سال، ناصرالدین شاه به ضرب 3 گلوله سلاح کمری میرزا رضا کرمانی پس از زیارت حرم شاه عبدالعظیم (ع) ترور شد و جان باخت. انگیزه اصلی قتل ناصرالدین شاه ظلم هایی بود که میرزا رضا در دوران زندگی خود با آن مواجه شده بود. این تصویر را آنتوان سوروگین، از نخستین عکاسان خارجی در ایران گرفته است که 50 سال از عمر خود را صرف عکاسی از نقاط مختلف ایران و مردم و آداب و رسوم و وقایع این کشور کرده بود. حاضران در اعدام میرزا رضا کرمانی عده ای از مردم تهران و درباریان بودند که در میدان مشق تهران برای تماشای اعدام قاتل شاه قاجار صف کشیده بودند. بر اساس روایات موجود از مراسم اعدام میرزا رضا کرمانی، خربزه ای بزرگ پیش از اعدام برای او آوردند و میرغضب گفت: «این آخرین خربزه ای است که می خوری.» اما میرزا رضا کرمانی ابراز ضعف نکرد و پاسخ میرغضب را اینگونه داد: «این چوبه دار را به یادگار نگه دارید. من آخرین نفر نیستم.» پس از این گفتگو میرزا رضا کرمانی به دار آویخته شد و جسد او 2 روز بالای دار ماند و سپس به گورستان حسن آباد تهران منتقل شد.

عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، مهمترین سلاح در برابر سرطان پستان را تشخیص زودهنگام بیماری دانست و گفت: خانم ها از 40 سالگی ماموگرافی انجام دهند. بابک صلواتی پور اظهار داشت: تصور کنید این امکان برای شما میسر باشد که داخل بدن را بدون نیاز به جراحی ببینید؛ مثل داشتن یک «نقشه راه» دقیق که به پزشکان نشان دهد کجا را باید درمان کنند و این دقیقاً کاری است که علم رادیولوژی و تصویربرداری انجام می دهد. صلواتی پور با بیان اینکه مهم ترین سلاح در برابر سرطان پستان، تشخیص زودهنگام آن است، گفت: بسیاری از تومورهای پستان در مراحل اولیه، کوچک هستند و هیچ علامتی ایجاد نمی کنند و نقش اصلی بر عهده ماموگرافی است. وی ادامه داد: ماموگرافی یک عکس رادیوگرافی ویژه از پستان است که می تواند توده ها یا رسوبات کلسیم ریز (میکروکلسیفیکاسیون) را که ممکن است نشانه اولیه سرطان باشند، سال ها قبل از اینکه قابل لمس شوند، پیدا کند.