چندین تنیسور معرکه و اسطوره ای، بیش از 2 دهه، بارها تلاش کردند راجر فدرر را مغلوب کنند و برای همیشه او را کنار بزنند، اما هیچکدام نتوانستند روی شکوه این اسطوره زنده سایه بیندازند؛ تا اینکه زمان، رقیب بی رحم نوع بشر، یکی از بهترین ورزشکارانی که دنیا به خود دیده را مجبور به وداع با دنیای حرفه ای تنیس کرد.
راجر فدرر، اسطوره تنیس دنیا، 3 روز پیش رسماً با بیانیه ای غیرمنتظره اعلام کرد که بعد از مسابقات راد لیور که ماه آینده در لندن برگزار می شود، از دنیای حرفه ای خداحافظی می کند. کناره گیری او از تنیس، پایان دوره ای است که با درخشش خود او شروع شد و حالا با خداحافظی او به پایان می رسد. او در بیانیه اش، به شرایط فیزیکی خودش اشاره کرده و گفته است: «پیامی که اخیراً بدنم به من داده واضح است. من در 24 سال بیش از 1500 بازی انجام داده ام. حالا باید تشخیص بدهم که چه زمانی باید به زندگی رقابتی ام در تنیس پایان بدهم. (پیام من) به ورزش تنیس (این است): دوستت دارم و هرگز ترکت نمی کنم.»
فدرر در تمام 24 سالی که تنیس حرفه ای بازی کرده، بخشی از رقابت های بزرگ و تاریخی بوده؛ از پیت سمپراس و رکوردهایش گرفته تا تقابل افسانه ای با رافائل نادال و جوکوویچ. اما او همیشه فراتر از این تقابل ها بوده و هویت و اثرش، فراتر از آن است که در تقابل با دیگران تعریف شود.
فدرر در زمانی فصلی نوین از تنیس دنیا را گشود که برای بسیاری، تصور عبور از دستاوردها، افتخارات و اثرگذاری سمپراس و آندره آغاسی ناشدنی بود. اما شخصیت و ذهن متفاوت فدرر، بعد جدیدی به دنیای تنیس داد و نه فقط خودش قدم در مسیر جاودانگی گذاشت که راه را برای رافائل نادال و نواک جوکوویچ هم باز کرد.
فدرر کارش را در خانه شروع کرد و مثل بسیاری از اسطوره ها، در کنار زمین تنیس بزرگ شد. او در بازل، یکی از محبوب ترین رقابت هایی که در آن شرکت کرده و چند رکورد در آن به اسم خودش ثبت کرده، توپ جمع کن بوده و بعدها تنیس را در مرکز ملی تنیس سوئیس در همین شهر آموخت. او استعداد بی نظیر و آینده ای درخشان داشت اما معروف بود که خیلی زود از کوره در می رود. گفته می شود یک بار در 16 سالگی به خاطر پرت کردن راکت، به عنوان تنبیه مجبور به تمیز کردن توالت شده است. فدرر این رفتارها را اما قربانی جاودانه شدن تنیس کرد. او چند سال پیش گفته که حدود 2 سال روی خودش کار کرده تا به فرمول «یخ و آتش» برسد؛ آتش برای بردن و یخ و خونسردی برای جذب باخت ها و اشتباه ها؛ «بعد از آن بود که موفقیت های من از سقف هم بالاتر رفت.»
تصویری که بیشتر هواداران تنیس از فدرر دارند، خونسردی محض و وقار و جنتلمنی او در زمین و کنار آن بوده است. اما چندبار گریه ها و اشک های او، دریچه ای به شخصیت پرحرارت و جوشان او باز کرده اند؛ معروف ترین آنها، اشک های او بعد از قهرمانی معروفش در ویمبلدون بود. در 4 سال درخشان از 2003 به بعد، فدرر 11 گرنداسلم از 16 جام ممکن را کسب کرد. در 11 سال بعد، 8 جام دیگر به این لیست اضافه شد و هواداران چند بار دیگر اشک های مردی را دیدند که اعصاب پولادینش شهره عالم بود. در سال 2008، او 2 بار در ویمبلدون و اوپن فرانسه، در فینال مغلوب رافائل نادال شد، اینبار اشک های اندوه فدرر روان شد. سال بعد اما در غیبت نادال، فدرر، اوپن فرانسه، تنها جام معتبری که هرگز دستانش به آن نرسیده بود را بالای سر برد و اینبار نوبت اشک های شوق بود. تعداد گرنداسلم های او در عدد 17 ثابت مانده بود و بسیاری می گفتند فدرر تمام شده است تا اینکه او در سال 2017، در حالی که 35 سال داشت، در یکی از بهترین تنیس هایی که تاریخ به خود دیده، نادال، رقیب و دوستش را در یک بازی 5 سته و فراموش نشدنی شکست داد و قهرمان شد. یک سال بعد، او یک بار دیگر در لندن و ملبورن قهرمان شد تا تعداد جام هایش در گرنداسلم ها به 20 برسد.
هم نادال و هم جوکوویچ از این رکورد عبور کرده اند اما بسیاری فدرر را، اگر نه بهترین ورزشکار تاریخ، که بهترین تنیسور تاریخ می دانند. او چندبار به خاطر مصدومیت و جراحی سقوط کرد اما دوباره برگشت و خودش را بر بهترین تنیسورهای دنیا تحمیل کرد.
فدرر با بک هندهای یک دست و چشم نوازش و با ظرافت و نرمی ضربه هایش، یک هنرمند بود که نه فقط به اوج رسید که تنیس را وارد مرحله جدیدی از حیات کرد. تنیس بدون فدرر برای همیشه چیزی کم خواهد داشت.
