گاهی آدم ها با یک نگاه عاشق می شوند. نه تنها عاشق، که چنان شوریده و آشفته می شوند که خوردن و خوابیدن را هم فراموش می کنند. خانه و زندگی را رها می کنند و سر به کوه و بیابان می گذارند. شهریار از همین طایفه بود. جوان خوش تیپ و آینده داری که دانشجوی پزشکی بود با آینده درخشانی در انتظارش. سال های آخر تحصیل را می گذراند و کم کم همه داشتند خودشان را به اسم «دکتر محمدحسین بهجت» عادت می دادند که برق نگاهی همه چیز را به هم ریخت.
دانشجوی جوان عاشق شده بود؛ عاشق ثریا دختر عبدالله امیرطهماسبی. بعد از چند سال که با هم نامزد بودند، دختر با چراغعلی سالار حشمت، معروف به امیراکرم، ازدواج می کند. شهریار 6 ماه مانده به گرفتن مدرک دکترا، دانشگاه و پزشکی را رها می کند و می رود خراسان و 4 سال در اداره های ثبت اسناد مشهد و نیشابور کار می کند و در سال 1315 در بانک کشاورزی استخدام می شود. چند سال بعد انتقالی می گیرد و به شهر تبریز باز می گردد.
در مدت زمانی که در تهران بود، با بزرگانی مثل ابوالحسن صبا، محمدتقی بهار و عارف قزوینی دوستی و همنشینی داشت. در سال های بعد با نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج و امیری فیروزکوهی آشنا و همنشین شد.
اولین کتاب شعرش در سال 1308 و با کوشش دوست صمیمی اش ابوالقاسم شیوا منتشر شد. او همچنین نخستین دفتر رسمی شعرش را در سال 1310 با مقدمه ملک الشعرای بهار و سعید نفیسی منتشر کرد. از همان 10-12 سالگی که فهمیده بود می تواند شعر بگوید، تخلص «بهجت» را برای خود برگزید. شهریار بین سال های 1329 و 133 منظومه مشهور خود را به نام «حیدربابایه سلام» به زبان ترکی آذربایجانی سرود که بعدها به 75 زبان زنده دنیا ترجمه شد.
شهریار بیش از 28 هزار بیت شعر به زبان فارسی و حدود 3 هزار بیت شعر به زبان ترکی سروده است. اگرچه در سرودن انواع قالب های شعر فارسی مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و همچنین اشعار نیمایی چیره دست بود ولی غزل هایش شهرت بسیاری دارد و به خصوص اشعار عاشقانه اش بسیار دلنشین است. محمدرضا شفیعی کدکنی درباره شهریار گفته: «شهریار بی هیچ تردیدی بزرگترین شاعر رمانتیک زبان فارسی است. روی کلمه رمانتیک باید قدری درنگ کنیم. اگر بگویند فلان شاعر رمانتیک است، مردم از این کلمه آبکی بودن و سطحی بودن و یا اشعار سوزناک و بی ارزش را می فهمند و نمی دانند که بزرگ ترین جنبش فرهنگی - ادبی و هنری تاریخ بشری در اروپا و آمریکا همین جنبش رمانتیسم است.»
شهریار پس از 83 سال زندگی شاعرانه پربار در 27 شهریور ماه 1367 درگذشت و بنا به وصیت خود در مقبره الشعرای تبریز به خاک سپرده شد.
