اگر آبادی بزرگ دولاب را با تقسیمات شهری امروزی قیاس کنیم، دولاب تاریخی تمام منطقه 14، بخش هایی از مناطق 13 و 15 را در بر می گیرد. اما تا دوران صفویه آبادی بزرگ دولاب روستایی وسیع از توابع ری بود و در همسایگی تهران قرار داشت و از جنوب به ری و از شرق هم به کوه های دوشان تپه که کشاورزان قدیمی دولاب به آن کوه سپاه می گفتند می رسید. واژه دولاب از 2 واژه «دلو» و «آب» ساخته شده. دلو یعنی سطل بزرگی که در گذشته با چرم دوخته می شد و با آن از چاه آب یا خاک می کشیدند و دولاب هم به جایی می گفتند که با دلو از چاه آن آب بکشند. به گفته تهران پژوهان دلوآب یا دولاب به شیوه ای در تمدن آبی ایران گفته می شد که در دوران هخامنشی به کار می رفت و از آن به روش پرشین ویل هم یاد شده است.
