بر خلاف اشراف و ثروتمندان که مرغ و مسما یا انواع پلو و چلو می خوردند، غذای رایج در میان فقرای تهران قدیم عدسی بود. این غذا از خوراک های سالم و خوشمزه پرطرفدار به ویژه میان فقرا محسوب می شد. هر آشپزی برای پخت عدسی، سبک و روشی به کار می برد. یکی سیب زمینی نگینی داخلش می ریخت و دیگری از عدس ریزتر برای مزه بهتر استفاده می کرد، اما عدسی که غلیظ تر و رنگ و لعاب بیشتری داشت، طعمش هم بهتر بود. نخستین عدسی پزی ها در اصفهان منحصر به یک خانواده بود. بعدها یکی از اعضای همین خانواده به تهران آمد و پخت عدسی را رواج داد. عدسی پزها و عدسی فروش ها، عدس های پخته را در دیگ هایی می ریختند و در کوچه و گذرها دوره می گرداندند. گاهی هم در مکان های معین به ویژه روبروی نانوایی ها بساط پهن می کردند. عدسی در تهران بیشتر در فصل سرد سال پخته می شد.
