وقتی ضرابخانه تهران در دوران ناصرالدین شاه شروع به کار کرد، هر کسی که مس، طلا، نقره و نیکل داشت، می توانست به ضرابخانه برود و سکه ضرب کند. آن زمان در میان عامه مردم به سکه هایی که با نقره و طلا ضرب می شد و ارزش بیشتری داشت «پول سفید» می گفتند و سکه های ضرب شده با نیکل و مس هم چون رنگ سیاه داشت، میان مردم به «پول سیاه» معروف شد. از همین دوران بود که ضرب المثل «یه پول سیاه نمی ارزد» میان مردم رایج شد.
